Carolee Schneemann’ın mektuplarından oluşan "Correspondance Course: An Epistolary History of Carole Schneeman and her Circle" kitabında sanat ve hayat mercek altında.
Şu tweet’ler, Facebook notları, elektronik postalar devrinde, çok sayıda ve uzun yazışmalardan oluşan kalın bir kitap seyrek görülen bir olay. Carolee Schneemann klasik mektup yazma sanatının son uygulayıcısı olabilir pekala. Kristine Stiles bu kitabın, Schneemann’ın Getty Research Institute’ta bulunan yazışmalarının yalnızca üçte birini içerdiğini ve sanatçının günlüklerinden hiçbir şey bulundurmadığını söylüyor. Ama, sanatçının arkadaş ve meslektaşlarıyla iletişim içinde olduğu 1956 ile 1999 yılları arasındaki hayatını resmeden bu seçki, 20. yüzyılın son yarısında Amerikan avangardının büyük bir bölümünün tarihi bir belgesini sunuyor.
Bu yayın ayrıca, en çok 1964 tarihli "Meat Joy" (Et Yemenin Keyfi) ["bir et kutlaması"] ve 1975’te East Hampton’daki performansta çıplak halde vajinasından kâğıt bir doküman çıkardığı "Interior Scroll" (İçerideki Rulo) -belki erken feminist sanatın belirleyici isyankâr salvosuydu bu- ile tanınan bu araştırmacı feminist performans sanatçısının olağanüstü cömertliğinin bir göstergesi.
Sanat dünyasında güzel olmanın neredeyse bir kusur sayıldığı o günlerde Schneemann, çok yakında Colette ve Hannah Wilke’nin yapacağı gibi güzelliğini gururla taşıyordu. Ancak sanatın kurallarını değiştirerek bugünkü durumuna gelmesini sağlayan ressam, şair, besteci, dansçı, sinemacılar, Fluxus sanatçıları ve performans sanatçılarının arasına zekâsıyla kabul ettirdi kendini o. Joseph Cornell (bir zamanlar bir notla "iki gölgeyi kutuya kapatan" adam), sinemacılar Stan Brakhage ve Jonas Mekas, Living Theater’dan Julian Beck, sanatçılar Dick Higgins ve Allan Kaprow, dansçı koreograflar Yvonne Rainer and Lucinda Childs, çellocu Charlotte Moorman, feminist yazar Kate Millett, eleştirmen ve tiyatro yazarı Daryl Chin ve ayrıca Jean-Jacques Lebel ve Hannah Arendt’la mektuplaştı.
Bu mektuplar arkadaşlık ve hayatın acı tatlı yönleri üzerine -yasadışı kürtajlar, başarısız aşk maceraları, maddi sıkıntılar, Küba devrimi, dört sentlik pullar, sanatçının sevgili kedisi Kitch, bahçesi… Arada dişçiden nasıl korktuğunu anlatıyor, Susan Sontag’ın Ramones’i (rock grubu -ÇN) görmeye gittiğinden bahsediyor, "eldivenlerini düzelten beyaz tavşan gibi sıvışıp giden" sanat tarihçisi Leo Steinberg’in atölye ziyaretini yazıyor. Uzun uzun performanslarından, diğer sanatçıların işlerinden bahsediyor, sanat dedikodularını veriyor ve duygularını anlatıyor. Mektuplarının tümünde Schneemann’ın hem her zaman verici hem de son derece dürüst olduğu görülüyor.
Sanat tarihçisi Sir Lawrence Gowing, 1985’te Schneemann’a yazdığı bir mektupta onu Alba Düşesi’ne benzetiyor, işbirliği yapmaya davet ediyor ve desen çizip çizmediğini soruyor. Ardından sanatçının kızgın ve kırgın cevabını aldıktan sonra Gowing şunları yazmış: "Mektubunuz şimdiye kadar hatırladığım en cömert şeylerden biri. Mektupta bir seferde o kadar çok şey anlatılmış ki, açık ve duygusal, aynı anda ikisi…"
Kim Levin bağımsız bir sanat eleştirmeni ve küratördür. Yazı Artnews’ten alınarak çevrilmiştir. Çeviren: Meltem Cansever