Jones’a göre performans sanatının gülünç olmasının çok basit bir sebebi var; o da kendini fazla ciddiye alıyor olması.
Jonathan Jones, geçtiğimiz günlerde the Guardian’da, performans sanatını çok saçma bulduğunu adeta itiraf etti.
Milo Moiré’nin vajinasından renkli yumurtalar çıkarttığı performansından yola çıkarak performans sanatını eski günlerindeki sarsıcılığından uzak bulduğunu; alay konusu olmasının ise an meselesi olduğunu yazdı.
1970’lerin başlarında Marina Abramoviç ve Chris Burden gibi sanatçıların işlerinden bu yana performans sanatının güçlü örnekler ortaya koyamadığını; kendisini modern performans geleneğinin bir parçası addeden pek çok eserin aslında sanat dünyasının gerçek estetik değerlere ve hayata ne kadar mesafeli olduğunu ifşa ettiğini savundu.
Jones’un makalesinin temel argümanı, performans sanatının bir dalga geçme, hiciv malzemesine dönüşmüş olması. Sinema yönetmeni Paolo Sorrentino, The Great Beauty filminde, Jones’a göre sanat dünyasının en zayıf yanı olan, komik performans sanatçılarına müsamaha göstermesiyle dalga geçiyor. Sorrentino’ya da gelmeden, 1970’lerin başında bile performans sanatı komikti. Muppet Show’un Great Gonzo’sunun çekiçle bir taşa vurup parçalarken “Sanat!” diye bağırması mükemmel bir taşlama örneği.
Jones’a göre performans sanatının gülünç olmasının çok basit bir sebebi var; o da kendini fazla ciddiye alıyor olması. “Kendine verdiği şatafatlı değer ile pek çok performans sanatında görülen aşikar saçmalık arasındaki fark ne denli büyükse, verilebilecek en samimi yanıt kahkahadır.”
