1776’da genç Goya hayranı olduğu Diego Velázquez’in eserlerini kopyalıyordu. O günlerin izi resimlerinde hep kaldı. Goya: A Portrait of the Artist (Goya: Bir Ressamın Portresi) adlı yeni kitapta da bu öykünme yer alıyor:
18’inci yüzyılın sonunda ressam Antonio Ponz, İspanyol kraliyeti koleksiyonundaki şaheserlerin yeterince ulaşılabilir olmadığını gündeme getirdi ve dönemin Francis Goya gibi yeteneklerine iş düştüğünü söyleyerek koleksiyondaki eserlerin reprodüksiyonlarının yapılmasını önerdi. Teklifi kabul eden Goya, hayranı olduğu IV. Kral Philip’in baş ressamı Diego Velázquez’in eserlerini kopyalamaya başladı.
Diego Velázquez, Las Meninas, 1656, Museo Nacional del Prado
Başyapıtların yüksek kaliteli dijital reprodüksiyonlarının sadece bir tık ötede olduğu bir dünyada, Goya’nın kraliyet sarayında kralın yemek odası, sohbet odası ve giyinme odası arasına dağılmış Velázquez resimleriyle karşılaşmasını hayal etmek zor… Velázquez’in ışık ve gölge natüralizminin inceliğini incelerken, mevcut gün ışığında, belki de kandil veya mum ışığında ne gördü? Bir matbaa ile bir stüdyoya gitmeden önce burada çizdi, burada taslağı nemlendirdi, yüzü aşağı bakacak şekilde gravür plakasına yerleştirdi ve tasarımı (tersine) bir bakır plakaya aktarmak için bir baskı makinesinden geçirdi. Aktarılan görüntü, altındaki metal plakayı ortaya çıkarmak için zemini çizen gravür iğnesi için bir kılavuz görevi gördü. Açıktaki çizgileri aşındırmak için yüzeye asit uygulandı, aside dirençli zemin kaldırıldı ve plakaya mürekkep uygulandı, yüzeyi silindi, böylece mürekkep sadece aşınan hatlarda kaldı.
Francisco Goya, Kör Gitarist, 1778
Bir taslaktan sonra, Goya belki de plakaya başka dokunuşlar eklemeye karar verdi, bazen de kazıma işlemini tekrarlamak yerine, yüzeyde doğrudan kazıma yapmak için kuru boya kullandı. Her adım, varyasyonların girmesi için bir fırsat sundu. Sonuç, birçoklarının da belirttiği gibi, Goya’nın Velázquez’den sonraki gravürleri kopya değil çeviri gibiydi. Goya, doğrusal gravür ortamında Velázquez’in fırça işçiliğini ve ince tonlarını yeniden üretmenin mümkün olduğuna inandı mı? Belki de hayır. Aktardığı şey, karakter, jestler, ifadeler, ışık ve gölge oyunu ve manzara arka planlarında havadan perspektifti. Velázquez’in “doğal tarzının” temel bileşenleri, bu noktadan itibaren ona geçti.