Pop sanatçısı Andy Warhol neredeyse 70 yıldır sanat dünyasının gündeminde. Whitney Museum’daki sergisi “Andy Warhol— From A to B and Back Again” sürerken onu henüz şöhrete kavuştuğu 1950’lerden bugüne kadar basında hangi yorumlar ve beyanlarla gördüğümüzü hatırlamak istedik.
Mart 1956
Parker Tyler: “Ona kendini adamış”tan daha çok “bağımlı” demek daha doğru. Şu an ayakkabılara karşı saplantılı. Aslında ayakkabılara değil de çizimlerine, ayakkabı teklerine, hangi cinsiyet için yapılmış olursa olsunlar devasa numaralarda olanlara…
Andy Warhol, Big Electric Chair, 1967–68
Kasım 1963
Gene R. Swenson ile röportaj
-Ölüm serisine ne zaman başladınız?
-Gazete manşetinde “129: ÖLÜ” başlıklı büyük uçak kazası haberini görünce… O zaman Marilyn’leri de yapıyordum. Yaptığım her şeyin ölümle bir alakası olması gerektiğini düşündüm.
Kasım 1966
David Antin: [Film] Blowjob hakkında Allen Ginsberg’ün söylediği önemli: “Warhol geldiğinde tüm salon aydınlandı.” Paul Blackburn ise “Hiçbir şey asla ortaya çıkmadı” dedi. Bu açık bir çelişkiydi ve yine önermeyi bir yüzdeki ifadeden okumak mümkündü. . . . Blowjob‘da bir şeylerin olup olmadığını nasıl bilebilirsin? Tek gördüğümüz, tuhaf bir şekilde flu bir yüz görüntüsüydü. Belki de tanıdığımız şey esrarengiz, içten içe gülümsemenin Warhol’un kendisidir. Haircut‘ta, Eat‘te, Leonardo’s Angels‘da aynı gülüşü tanıyoruz. Bu, La Gioconda’nın (Mona Lisa) yeni bir yorumu olabilir mi?
Andy Warhol, Ladies and Gentlemen (Wilhelmina Ross), 1975
Kasım 1980
Paul Gardner: Londralı eleştirmen David Bourdon, 1971’deki Tate’deki Warhol sergisi sırasında, “Partiler ve sapkınlığa dokunan Wilde’vari yaşamı, palavralara ve gösterişe olan düşkünlüğü, beklenmedik çiftleri ve çıplaklığı kullandığı yeraltı filmleri ile medyanın dikkatini çekti. Tam bir halk düşmanı. Herkesin bir adım önünde” diyordu. Mike Nichols aksini söylese de Last Tango in Paris’teki seks sahneleri Warhol’dan etkilenmişti.
Eylül 2012
Rachel Wolff: Çok az sanatçı mirasını doğru bir şekilde aktarma konusunda bu kadar hevesli ve başarılı. Warhol’un ölüm anlayışında ürkütücü bir şey var. Kafasında kurduğu mekanizma bugün bile sorunsuz çalışıyor. Temaları, süreçleri, kişilikleri ve sanat yapma yaklaşımı, hazır-sanattan Pop portrelerine, bugünün kavramsal sanatçılarının, soyut ressamlarının ve video sanatçılarının çalışmalarında hâlâ oldukça belirgin. Robert Mapplethorpe ve Catherine Opie’nin yürüdüğü yolun taşlarını o döşedi. Ryan Trecartin ve Kalup Linzy gibi genç sanatçıların videolarındaki ambiseksüel karakterlerde de izlerini görmek mümkün.
Andy Warhol, Untitled (Hand in Pocket), 1956
2017 yazı
Alex J. Taylor: Pittsburgh’da yer alan Andy Warhol Museum’daki “Andy Warhol: My Perfect Body” sergisi ciddiyetsizliğinden uzak değil. Küratör Jessica Beck merkeze vücudu ve Warhol’un sunumundaki gösterim ve gizleme stratejilerini koyuyor.
Bununla birlikte, Andy Warhol’un takıntılarının metafiziksel doğası abartılmamalı. Örneğin, “The Last Supper (Be a Somebody with a Body), 1985–86” gibi reklamları yüzyıl ortasının gay erotikası olarak hizmet eden fiziksel kültür dergilerini referans alır. Warhol günümüz LGBTİ+ sanat ve kültüründe merkezi bir pozisyonda olsa da, Beck bile bir röportajında, Warhol’u tamamen seksüel bir varlık olarak anlamamakta ısrar edildiğini düşünüyor.