if istanbul film

 İstanbul Modern’in, New York’taki The Museum of Modern Art (MOMA) ve MoMA PS1 işbirliğiyle hayata geçirdiği YAP İstanbul Modern başlıklı Yeni Mimarlık Programının amacı, açık havadaki alanların kullanım olanaklarını artıran yenilikçi tasarım araştırmalarını teşvik etmekti. Üç önemli şartı vardı. Projenin gölgelik, su ve oturma alanı öğelerini içermesi. “Göğe Bakma Durağı”, Türkiye’nin dört bir yanından başvuruda bulunan mimarlar arasında SO? Mimarlık ve Fikriyat’ın tasarlayıp uyguladığı proje seçilmişti. Yaz boyunca, Boğaz’ın sularında yüzen dubalar üzerinde yükselen çelik şemsiyelere dokunduğunda denizin dalgasını hissetti müzeye gelen ziyaretçiler, suyun sesini duydular. Gölgesinde oturup dinlendiler. Şemsiyelerin altındaki balık ağlarıyla kaplanmış araç lastiklerinin üstünde konserler dinlediler, dans gösterileri, filmler, performanslar izlediler. Etkinlikler sürüyor. 19 Eylül’de Çıplak Ayaklar Kumpanyası’ndan Mihran Tomasyan’ın Oktay Rifat’ın “Ahmet” isimli şiirinden esinlenerek tasarladığı “Sen balık değilsin ki” adlı performans var. 20 Eylül’de “Turgut Uyar’la Göğe Bakma Durağı” başlıklı etkinlikte Turgut Uyar anılacak. Şairin oğlu H. Turgut Uyar’ın konuşmacı olarak katılacağı etkinlikte, Tilbe Saran ve Hakan Gerçek şiir dinletisi sunacaklar. Bu hafta İstanbul Modern’in Yönetim Kurulu Başkanı Oya Eczacıbaşı’nın verdiği davette, YAP’ın eş sponsorları Garanti Bankası, Polimeks ve VitrA iki yıl sonra da desteklerini sürdüreceklerini açıkladılar.

İKSV'nin Kamusal Simya oturumlarında yaşananlarla ilgili yaptığı açıklamayı yayınlıyoruz:

"13. İstanbul Bienali kapsamında düzenlenen Kamusal Simya açık oturumlarının ilk gün, Taksim’deki The Marmara otelinde, Vermeir & Heiremans sanatçı ikilisinin sunum ve performansı ile başlayan 13. İstanbul Bienali “Kamusal Sermaye” konulu etkinliği, bir grup protestocunun pankart açması ve yere yatıp bu pankartlarla üstlerini örtmesiyle belirli aralıklarla bölündü. Program ve performansın devam edebilmesi için protestocular bienalin prodüksiyon ekibi tarafından salonun dışına çıkarıldı. Bir saatten fazla süren performans boyunca izleyiciler arasında bulunan Niyazi Selçuk da özellikle Fulya Erdemci’yi ve yanında oturan eş küratörü, İstanbul Bienali Direktörü ve bir konuklarını kesintisiz olarak kamera ile filme aldı. Fulya Erdemci performansın sonunda Niyazi Selçuk’tan kişisel görüntü kayıtlarını izni olmadan kullanmamasını istedi. Bunu bir tehdit olarak algıladığını belirten Niyazi Selçuk bu görüntüleri istediği şekilde kullanabileceğini söyledi. Kişisel haklarının ihlal edildiğini belirten Fulya Erdemci ve konuğu bu görüntülerin izinsiz kullanılmaması için şikayette bulunacaklarını ifade ettiklerinde, Niyazi Selçuk kendisinin de dava açmak istediğini söyledi. Her iki tarafın da birbirinden şikayetçi olması nedeniyle, hukuki işlem başlatıldı. Performansı kesintiye uğratmalarına rağmen protestocular hakkında herhangi bir şikayette bulunulmadı. Bu bize neler düşündürdü? Sanat ve sermaye ilişkisini sorgulayan bu sanat performansına müdahale eden protestocuların eylemleri tartışmaya açılabilir, vandalizme varmadığı ve şiddet içermediği sürece sanat ve aktivizm ilişkisi içerisinde değerlendirilebilir. Ama Niyazi Selçuk’un ısrarlı ve kesintisiz bir biçimde Fulya Erdemci ve yanında oturanları bir saati aşkın bir süre boyunca filme alması protesto ya da aktivizm olarak görülebilir mi? Bu bir protesto biçimi olarak kabul edildiğinde bu protestonun amacı nedir? Psikolojik baskı, taciz ve kişisel hakların ihlaliyle politik bir mesele gündeme getirilebilir mi? Protesto bir araç olmaktan çok kendi başına bir amaç haline geldiğinde neyi hedeflemektedir? Aktivizm, vandalizm ve oportünizm arasındaki sınırları siyasi düşünce ve hareket nasıl tanımlayabilir, böyle bir eyleme nasıl yanıt verebilir? Bienal ve Kamusal Program, tüm farklı seslere, hatta birbiriyle çatışan düşüncelere açık, insanların korkmadan ve birbirlerini engellemeden konuşabildiği gerçek bir kamusal alan düşüncesini açmayı amaçlamaktadır. Bu tür platformların gerçekleşmesine izin vermemek ifade özgürlüğünü engelleyen yöntemleri tekrar etmekten ibarettir. Konuşma, dinleme ve birbirini anlamaya yönelik bu yöntemin, sosyal, politik ve sanatsal değişime imkan tanıyacak yegane yol olduğunu düşünüyoruz."