24 farklı ülkeden 100 şancı gencin katıldığı ön elemelerin ardından 6-11 Eylül tarihleri arasında gerçekleştirilecek final serisi için heyecan başladı.
Her ne kadar dağınıklığı ya da yaygınlığıyla başlamadan önce bizi endişelere sevk etse de hiç de korktuğumuz gibi çıkmadı 14.İstanbul Bienali. Bienallerin her geçen gün arttığı, arttıkça büyüdükçe ve her seferinde bir Star tarafından küreyt edildikçe çoğalan endişelerimizi gözden geçirtircesine üstelik...
Madem 14. İstanbul Bienali Tuzlu Su dedi. Biz de yazarımız Osman Çakmakçı'dan Tuzlu Dizeler derlemesini istedik. Bienali gezerken ilham verici olabilir.
Çocukluğunun bir dönemi 1980’ler ya da 80’lerin sonuna yetişmiş bir nesil için A Nightmare on Elm Street ve Freddy film izlemeyi sevmek demekti; maceraperest çocuk ruhun film ve sinema okyanusunda keşif yapmasına sebep olan ve her zaman çekici gelen yasak bir meyve gibiydi. Gece yatağa girildiğinde korku sebebiydi, karanlıkta sokaklarda yürürken her köşe başına temkinli bir bakış ve uykuya yenik düşmeden önce edilen duaların sorumlusuydu. Wes Craven’in bir daha çıkmamacasına akıllara kazılmasıydı.
Şener Özmen'in Dünya Barış Günü'nde Co-Pilot'ta açılan sergisi “Çıkış Var” sanatçının dilinde bir değişimi ve genel duygusunda bir dönüşümü haberliyor.
Barlas Özarıkça’nın Ters Adam’ı döneminin ve zamanının ötesine taşımıştı. Peki Kaçkınlar Kahvehanesi’ni Ters Adam’la kıyaslayacak olursak ne çıkar karşımıza?
14. İstanbul Bienali bu hafta açılıyor. Son aylarda artan şiddet olayları ve barış sürecinin durdurulması üzerine bienale katılan sanatçılara, açılışta küçük bir 'protesto' yapmaları için mektup gönderildi.
Zero sergisi birbirinden avangard sanatçılarıyla İstanbul’da. Sergi pek çok ayağıyla büyük ilgiye değer. En başta pazar diye derdi olmayan sanatçının ne kadar özgür olabileceğini görmek adına… Sonra yakın sanat tarihi yazımlarının ne kadar hala yazılmamış olduğunu göstermek adına... Ve elbette savaş sonrası ruhların ne kadar yaralı ve yaşadıkları şimdiye tutunma hatta sarılma ihtiyacını ifşa etmek adına...
Langen Foundation'daki Otto Piene solosu küratörü Christian Maria Schneider'la Zero kurucularından Otto Piene'nin dehası üzerine Düsseldorf Langen Foundation'da ormanın içindeki o sıradışı kurumda söyleştik.
1958’de boş bir galeri sergiledi. 1960’ta sahte bir gazete yayınladı. 1962’de varolmayan sanat eserlerinin sertifikalarını sattı. Bir yatırımcı değildi ama yerleştirme sanatının, kavramsal sanatın ve kurumsal eleştirinin bir habercisiydi. O mavinin yaratıcısı Yves Klein'ı Pepe Karmel'in Sanat ve Simya başlıklı Klein yazısıyla tanıyoruz.
