Neil Young’ın 1947 model bir Voice-O-Graph kulübesine girip kaydettiği "A Letter Home," öyle sabah akşam, yemeklerden önce ve sonra dinlenecek bir albüm değil.
Albümler henüz ölümle burun buruna gelmediğinde daha sık zikredilirdi dinleyeni bir yolculuğa çıkaracaklarına dair vaatler. Şimdi bir spotify çalma listesi, ya da iTunes üstleniyor genellikle bu görevi. Ama neyse ki albümler kaydedilmeye, paylaşılmaya, dinletilmeye ve dinlenmeye devam ediyor. Kapak fotoğrafları, kaydedilme şekilleri, basıldıkları plağın gramajı hâlâ önem arz ediyor. En azından bazıları için.
Neil Young’ın 1947 model bir ‘Voice-O-Graph’kulübesine girip kaydettiği “A Letter Home” da o ‘yolculuk’lardan. Evet, epey köhne bir tabir gibi tınlıyor günün şartlarında. Ama “A Letter Home”un sahip olduğu duygu bu, yapacak bir şey yok. Neil Young’ın o kayıt kulübesine girip şarkılarını direkt kayda okuduğu sırada bizzat yaşıyor öncelikle bu yolculuk hissini. İstasyonların tabelalarında farklı yıllardan farklı şarkı yazarlarından şarkılar yazıyor. Annesine yazdığı bir mektubun çıktığı yolculuğu bizzat yaşıyor 68 yaşındaki Young Biz dinleyenlere bu yolculuğu yaşatma görevi de, albümün açılışında annesine bahsettiği ‘dostu’ Jack White’a düşüyor.
“A Letter Home”u oluşturan şarkıların nasıl çalındığı, nasıl icra edildiğinin pek bir önemi yok. Keza şu şarkı şunun bestesi, bu şarkı şu tarihten bilgilerinin de. Zira, “A Letter Home” bir hisse tekabül ediyor. Kulağınıza o kayıttan yansıyacak tüm sesler, ister zamanda gezinen, ister mesafeler kateden o yolculuk, o hissin oluşmasına aracılık ediyor. Kaybettiğiniz bir güzelliğe, bir sevilene, bir güne, bir âna ya da bir hayata dair bir his. Pütürlü, çıtırtılı sarardıkça güzelleşip bir o kadar eksikliği hissedilen şeylere dair bir his. Güzel bir his.
Öyle sabah akşam, yemeklerden önce ve sonra dinlecek bir albüm değil bu. Ama bulundurmak isteyeceğiz türden bir iş. Daha estetize bir denemeyi John Mellencamp yapmıştı, ‘vintaj’ amfiler ve mikrofonlarla kaydettiği “No Better Than This”le. Jack White ve Neil Young işi birkaç adım daha ileri (ya da kayıt teknolojisi bakımından söylersek birkaç adım daha geriye) götürüyor. Hatta belki 80 yıl öncesine Robert Johnson’ın dörtyol ağzında yaptığı anlaşmayı akte dökmek üzere blues’unu plağa aktardı kayıtlara kadar.
Albüm şekline şemaline (ve yolculuğuna, ve hissine) gayet uygun düşecek biçimde plak ve plakevini yaşatma gününde (Record Store Day) yayımlandı. 15 Temmuz’da İstanbul’a gelecek Neil Young’ın içinde kayboldukça kaybolduğumuz, çıkışı bilerek ve isteyerek aramaktan vazgeçtiğimiz kayıt altına alınmış külliyatının en afili pencere kenarı koltuklarından birine kuruldu.
Neil Young – “A Letter Home” Third Man Records
Albümden bir şarkı merak ediyorsanız: http://youtu.be/6H47jI6xanA
