Nasıl oluyor bilmiyorum ama hepimiz uçuruma doğru son sürat giderken hiçbir şey yokmuş gibi yaşamayı beceriyoruz… Doğuş Grubu’nun ve patronu Ferit Şahenk’in girişimlerini bir bir satıp Türkiye’den çıkaracağının konuşulduğu son günlerde yıllar önce grup tarafından satın alınan Pozitif’in kemik kadrosu işten çıkarıldı. Pozitif’in Kapadokya’yı arka plan olarak kullanarak Coachella’lara, Glastonbury’lere öykündüğü müzik, çağdaş sanat ve gastronomi etkinliği Cappadox, en azından bir kere daha İç Anadolu’nun göbeğinde bir Avrupa festivali yapmayı denedi.
Doğuş Grubu’nun “her şey normalmiş” hamlesi Cappadox, konserlerde yine Uçhisar ve Göreme’yi merkez alırken açık hava çağdaş sanat sergisi bu kez Ortahisar’daki Balkan Deresi Vadisi’ne taşındı. Festivalin dördüncü edisyonundaki en büyük değişiklik tarihiydi. Geçtiğimiz yıllarda 19 Mayıs tatili ile birleşen hafta sonunda gerçekleşen organizasyon, 2017 yılındaki kötü hava koşulları nedeniyle bu yıl bayram tatiline denk getirildi ve uzadı. 14 Haziran’da Kalben konseri ile başlayıp Uçhisar meydanda ücretsiz Duman konseriyle biten XXL Cappadox’un konuklarının çoğu zaten provayı Babylon sahnesinde yapmış, en azından İstanbullu Cappadox seyircisinin aşina olduğu (İlhan Erşahin ve Mercan Dede için ise aşina olmaktan çok “artık sıkılınan” demek daha doğru olur) isimlerdi. Ancak festival süre olarak 4 günden 6 güne uzasa da program daha çok 4 günlük bir sanatçı listesinin çeke çeke 6 güne uzatıldığını gösteriyordu.
Cappadox’un en popüleri
Sahnelerin en dikkat çekeni tam da planlandığı gibi Perili Ozanlar Vadisi’ndeki Hey! Douglas oldu. Erik Dalı, Ankara Havası, Ankara’nın Bağları ile büyütülen taşralı hipster’larımızın içlerinde tuttukları göbek atma isteğini yakalayan ve en çakma türküleri en güncel altyapılarla cilalayan VEYasin projesi amacına ulaştı. Sakalları iman tahtasına yaklaşan oğlanlarımız, kan kırmızı rujlu monokrom kombinli kızlarımız hunharca göbek attı. Yakın arkadaşlarım tarafından bile elitistlik suçlansam da ben hâlâ her yemeğe beşamel sos koymak kadar saçma ve anlamsız, bütün türküleri aynı hale sokan bu girişimin, yerin dibine soktuğumuz Türkçe Pop klişesi “çok ilginç (!) bir doğu-batı sentezi” yaklaşımından bir farkı olmadığını, hatta çok daha sahte olduğunu düşünüyorum. Fikrin daha klas bir uygulaması için de Hey! Douglas’tan bir gece önce aynı mekanda sahne alan Islandman’i öneriyorum.
En duygusal sahneler
Birsen Tezer
Cappadox’un en duygusal anları Uçhisar’da yaşandı. Birsen Tezer’in bu yıl faaliyete geçen KSKM’deki konseri benim için festivalin açık ara en iyisiydi. Birsen Tezer’in sesini övmeye gerek duymuyorum ama sahnedeki sıcaklığı, orkestra, mekan ve gün batımı bir araya geldiğinde koca bir kalabalık kendi bireysel dünyalarına dağıldı, tek ortak yönümüz ise “Bilsen”, “Çal Kapımı”, “Değirmenler” ve tabii ki “Hoşgeldin” gibi şarkılarıydı… Uçhisar’daki diğer duygusal sürpriz ise Ala.ni’ydi. 27. Akbank Caz Festivali’nde izleme fırsatı bulamadığım Ala.ni muhteşem şarkı söylese de sahnede seyirciyle kurduğu diyalogdaki samimiyet sesini bile geride bıraktı.
Ala.ni
Sahnede yarattığı enerjiyle seyirciyi alıp götüren bir diğer isimse “Bir caz efsanesi nasıl olunur”u sahnede tatbikatlı olarak gösteren Mulatu Astatke‘ydi.
DJ gibi DJ: Nicola Cruz
Nicola Cruz
DJ’lerin en başarılısı kesinlikle Nicola Cruz oldu. Geç saatte başlamasına ve arada çiseleyen yağmura rağmen Perili Ozanlar Vadisi’ni dolu tutmayı başardı. Programın umut vadeden diğer DJ’i Christian Löffler ise hayal kırıklığı yaşattı. Löffler, tamamen seyirciden ve yaptığı işten, bulunduğu atmosferden uzak, mesai sonunu bekleyen bir memur gibiydi.
Farklı sesler
Flamingods
Sade melodiler ve akustik gitarın emrinde huzurlu bir saat armağan eden TSU!; doğadaki sesleri müziğine katarak her şarkısıyla şaşırtan, adını Endonezya adası JAVA’dan alan indo-trance-jazz albümüyle Dijf Sanders ise festivalin farklı sesleriydi. Psikedelik Flamingods‘ı da bu deneysel performanslar arasında es geçmemek gerek… Biz belki artık ülkece farklı sesleri duymaya pek tahammüllü olmadığımız için Bezirhane’de gerçekleşen ilk iki konser pek hak ettiği ilgiyi göremedi.
Dijf Sanders
İç Anadolu’da çağdaş sanat
Sarkis, seramik karolarla yerleştirme, 2018
Festivalin çağdaş sanat ayağı, Ortahisar’daki Balkan Deresi Vadisi’ndeki açık hava sergisi Ali Kazma (Türkiye), Aydan Mürtezaoğlu ve Bülent Şangar (Türkiye), Babi Badalov (Fransa), Bettina Hutschek (Almanya), Cansu Çakar (Türkiye), Erkan Özgen (Türkiye), Haig Aivazian (Lübnan), Hale Tenger (Türkiye), İnci Eviner (Türkiye), RAAAF (Hollanda), Rossella Biscotti (İtalya), Sarkis (Türkiye), Susan Philipsz (İskoçya) ve Chapuisat Kardeşler’e (İsviçre) ev sahipliği yapıyor. Festival bitse de 9 Temmuz’a kadar sürecek serginin konuk olduğu coğrafyayı da kale alan ve bunu başarıyla yapan isimler Sarkis ve Hale Tenger. Sarkis, Kapadokya kültürünü yansıtan karoları ve bir şapele yerleştirdiği mavi LED şapeliyle kadim Anadolu kültürleri adına “Biz hâlâ buradayız” derken, Hale Tenger ise Leonard Cohen’ın Anthem şarkısındaki “There is a crack in everything. That’s how the light gets in” (Her şeyde bir çatlak vardır, ışık içeri böyle girer) sözlerini Kapadokya’nın güvercinliklerinden birinden yankılatıyor.
Sarkis, Mavi Kalp, 2018
“Işık”ı beklerken…
Sonucunun herhangi bir şeyi değiştirip değiştirmeyeceğini bile bilemediğimiz bir seçimin arifesinde, bayram telaşı arasında, kendi “her şey normalmiş” denememizdi bu Cappadox. Organizasyon kendi içinde sorunsuz işlese de, otobüsle 7-8 saat sürmesi gereken yol hem gidiş hem dönüşte iki katı sürdü. İki ay önce resmi bir site üzerinden yaptığımız otel rezervasyonu, esnafın aç gözlülüğü ve aracı sitenin vurdumduymazlığı sayesinde geçersiz sayıldı, ortada kaldık. Festival alanı dışında bile yemekler İç Anadolu fiyatlarını bırakın, İstanbul’un birkaç katıydı. Tuhaf olansa bunların başımıza gelmesi değil, başımıza gelenlerin normal sayılmasıydı. Kısacası bireysel “her şey normalmiş” denememiz hüsranla sonuçlandı. Umarım toplu “her şey normalmiş” denememiz aynı hüsranla sonuçlanmaz; bir yerde, bir çatlak vardır ve oradan ışık girer içeri…